[unable to retrieve full-text content]

بیمارستانی برای آدم‌‏کشی

بیمارستانی برای آدم‌‏کشی

به‌‏نظر می‌‏رسد بیمارستان مرکزی تیانجین، بیش از آن‌‏چه که ادعا می‌‏کند، از منبعی ناشناخته، عمل پیوند انجام داده است. محققان می‌‏گویند، احتمالاً این اندام‌‏ها از زندانیان عقیدتی در اردوگاه‌‏ای کار اجباری تأمین می‌‏شوند. (Rob Counts/Epoch Times)

به گزارش رسانه‌‏های چین، تا سال 2006، دکتر « شن ژانگیانگ »، در پایگاه خود در بیمارستان مرکزی « تیانجین » بیش‌‏از 1600 عمل پیوند کبد انجام داده است. بیمارستان تیانجین که بخش پیوند آن را او اداره می‌‏کرد، در ابتدا بیمارستانی دولتی با بودجه‌‏ای قابل توجه بود. به‌‏گفته وب‌‏سایت‌‏های چینی، شن با ثبت یک نوع تکنیک جراحی در « پرفیوژن » سریع کبد، تبدیل به « پیشگام در عمل پیوند » شده بود.

تمام توجه رسانه‌‏های چینی به عمل‌‏های نجات‌‏دهنده او معطوف شده بود و به منابع اندام‌‏های پیوندی او توجه چندانی نمی‌‏شد. حرفه پزشکی دکتر شن بر‌‏روی کوهی از اجساد ساخته شد، اما سئوال واقعی این بود که این اندام‌‏ها از کجا می‌‏آمد.

توضیح رسمی این بود که این اندام‌‏ها تنها از زندانیان اعدام شده که تعداد آن‌‏ها تقریباً با تعداد عمل‌‏های پیوند برابری می‌‏کرد، به‌‏دست آمده است. در شهر تیانجین حدود 40 اعدام در سال انجام می‌‏شد، رقمی که از محاسبه جمعیت شهر نسبت‌‏به کل تعداد محکومین به اعداد در چین به‌‏دست آمده است.

اما در بیمارستان مرکزی تیانجین، تعداد پیوندها از نمودار خارج شده است.

بیمارستان تیانجین، ارقام رسمی را به‌‏ندرت اعلام می‌‏کند، اما این پنهان‌‏کاری روشن می‌‏سازد که تعداد عمل‌‏های پیوند این بیمارستان که یکی‌‏از شلوغ‌‏ترین و تحسین‌‏شده‌‏ترین بیمارستان‌‏های چین است و سال‌‏ها از حمایت‌‏های گسترده مقامات برخوردار بوده، از منبع اندام‌‏های پیوندی که از زندانیان اعدامی به‌‏دست می‌‏آید، بیشتر است. علاوه‌‏براین، به‌‏نظر می‌‏رسد تعداد عمل‌‏های پیوند در این بیمارستان خیلی بیشتر از آن‌‏چه که ادعا می‌‏شود، صورت می‌‏گیرد.



بیمارستان مرکزی تیانجین. (Hospital files)

« اپک تایمز » در مطالعه‌‏ای دقیق بر‌‏روی فعالیت‌‏های این بیمارستان و براساس اسناد عمومی قابل دسترس، شواهدی کافی مبنی‌‏بر تعداد واقعی عمل‌‏های پیوند در این بیمارستان پیدا کرد که این تعداد به مراتب بیش‌‏از آمار اعلام شده بود. بدین معنی که اکثریت قریب الوقوع اعضای پیوندی در بیمارستان مرکزی تیانجین –و دیگر بیمارستان‌‏های بزرگ در سراسر چین- نه از زندانیان اعدامی به‌‏دست می‌‏آید و نه حتی از داوطلبان اهدای عضو. سیستم اهدای عضو داوطلبانه در چین هنوز در مراحل اولیه شکل‌‏گیری است.

لاجرم سئوال دیگری در این رابطه مطرح می‎شود؛ سئوالی که مقامات چین آن را بسیار آزاردهنده می‌‏دانند : این اندام‌‏ها در‌‏واقع از کجا آمده‌‏اند؟ آیا منبع مخفی دیگری به‌‏وجود آمده که در سال 2000 ظرفیت پیوند عضو در سراسر چین به‌‏طور ناگهانی افزایش یافته؟ و چرا بیمارستان مرکزی تیانجین به‌‏عنوان سرمشق دیگر بیمارستان قرار گرفته است؟

سال‌‏هاست که محققان حقوق بشر اظهار داشته‌‏اند که احتمالاً جمعیت در‌‏بند پیروان « فالون گونگ » (یا فالون دافا)، روشی معنوی که در چین مورد آزار و اذیت قرار گرفته، منبع آن است. این اختلافات و دوگانگی‌‏های بسیار در پرونده تیانجین به‌‏همراه انواع شواهد دیگر، ادعای آن‌‏ها را بیشتر مورد توجه قرار داده است.

نخبگان جامعه پزشکی در پرداختن به این موضوع تا حد زیادی طفره رفته‌‏اند. اما شواهد تصادفی که توضیح دیگری را در‌‏رابطه‌‏با سازماندهی قتل‌‏عام زندانیان عقیدتی و استفاده‌‏از ابزار پزشکی در‌‏جهت کسب سود در پر‌‏جمعیت‌‏ترین کشور جهان تقویت می‌‏کند، همچنان رو‌‏به افزایش است و این موضوع باعث سرخوردگی پزشکانی می‌‏شود که هیچ اقدامی در این خصوص انجام نداده‌‏اند.

آغاز کار

در اواخر دهه 1990، زندگی حرفه‌‏ای شن ژونگیانگ، جراح پیوند کبد، دچار افت بسیار شد : صنعت پیوند عضو در چین پیشرفت چندانی نکرده بود، جراحی‌‏های پیوند مخاطره‌‏آمیز بود و بنابراین افراد نیازمند به عمل پیوند رغبتی به انجام آن نداشتند و همچنین منابع اندام‌‏های پیوندی محدود بود.

در مه 1994، شن، با ترغیب یک کارگر مهاجر 37 ساله که مبتلا به « سیروز کبدی » (یا التهاب شدید کبد) بود، اولین عمل پیوند کبد را در بیمارستان تیانجین انجام داد. در آن زمان، عمل پیوند به‌‏دلیل درصد کم موفقیت آن، رایگان انجام می‌‏شد.

سال‌‏ها بدون پیشرفت قابل ملاحظه‌‏ای گذشت و در سال 1998 شن از ژاپن جایی که دکترای خود را گرفت، بازگشت. در‌‏هنگام بازگشت، او تنها 100 هزار یوان (معادل 15هزار دلار) برای راه‌‏اندازی یک بخش کوچک پیوند در بیمارستان مرکزی تیانجین صرف کرد.



دکتر شن ژونگیانگ، رئیس بخش پیوند بیمارستان مرکزی تیانجین. (Kanzhongguo)

در ابتدا، پیشرفت به‌‏کندی صورت می‌‏گرفت : تا پایان 1998، واحد پیوند او تنها هفت عمل پیوند کبد انجام داد. این مقدار در سال 1999 به 24 عمل رسید.

در سال 2000، شرایط به‌‏سرعت تغییر کرد و یک منبعی جدید به‌‏طور ناگهانی به‌‏وجود آمد. در‌‏طول یک دهه بعد، شن ژونگیانگ تجارت عمل پیوند در چین را راه‌‏اندازی کرد.

در تیانجین، تعداد عمل پیوند افزایش یافت : به‌‏گزارش Enorth Netnews، سخن‌‏گوی دولت شهری تیانجین، تا سال 2002، 209 عمل پیوند انجام شد و تا پایان 2003 این تعداد به 1000 عمل رسید.

موفقیت‌‏های بیمارستان مرکزی تیانجین در سیستم پیوند عضو چین، شبیه به جهانی کوچک است : عمل‌‏های آن مبهم، ارتباطات پشت پرده با شبه‌‏نظامیان، تأمین سریع و بدون هیچ‌‏گونه توضیح اندام‌‏های پیوندی، دریایی از اهدا ‌‏کنندگان در انتظار و تکنیک‌‏های جراحی سازگار با اهدا‌‏کنندگان زنده و یا در‌‏حال مرگ.

مهم‌‏ترین لحظه توسعه بیمارستان مرکزی تیانجین که نشانه‌‏ای آشکار از وجود منبعی بی‌‏پایان از عضو پیوندی بود، سرمایه‌‏گذاری 130 میلیون یوانی (20 میلیون دلار) دفتر سلامت شهر تیانجین در دسامبر 2003 برای ساخت 17 طبقه (از‌‏جمله زمین و دو طبقه زیرزمین) به‌‏عنوان ساختمان پیوند بود.

به‌‏گزارش Enorth Netnews، مرکز پیوند « اُرینت »، با ظرفیت 500 تخته‌‏خواب و مساحت هر طبقه 36 هزار متر مربع، تبدیل به « بزرگترین مرکز پیوند کبد، کلیه، پانکراس، استخوان، پوست، مو، سلول‌‏های بنیادی، قلب، ریه، قرنیه و حلق » شد.



در آن زمان، کل بیمارستان مرکزی تیانجین تبدیل شد به یک اورژانس، یک مرکز درمان سرپائی و یک ساختمان پیوند بزرگ بر روی این دو.

تا سال 2004، در‌‏حالی‌‏که ساختمان اُرینت در دست احداث بود، شن به‌‏منظور تطبیق با تعداد تقاضاهای پیوند، امپراتوری پیوند خود را به پنج شعبه در سراسر تیانجین، « پکن » و استان « شاندونگ » گسترش داد. این گروه در سوابق رسمی خود مدعی شد که بالاترین تعداد پیوند کبد در جهان و بالاترین تعداد پیوند کلیه در چین را به خود اختصاص داده است.

شعبه پکن این بیمارستان در بیمارستان عمومی پلیس مسلح خلق قرار گرفت و شن ژانگیانگ به‌‏عنوان رئیس بخش پیوند آن به خدمت گرفته شد. پلیس مسلح چین شامل یک میلیون نیروی قدرتمند شبه نظامی است.

اگر یک مرکز پیوند در چین به‌‏خاطر بدنامیش انتخاب شود، احتمالاً بیمارستان اُرینت خواهد بود. این مرکز به یک دردسر بزرگ برای مقامات چین، مدافعان آن و روایت رسمی پشت صنعت پیوند چین تبدیل شد.

ادامه دارد…

گزارش تحقیقاتی : بیمارستانی برای آدم‌‌‏کشی (بخش دوم)

دختر تاجر ثروتمند اسیر عشق پوشالی؛ 15سال بزرگتر از من بود، اما حرف‌های عاشقانه قشنگی می‌زد

دختر تاجر ثروتمند اسیر عشق پوشالی؛ 15سال بزرگتر از من بود، اما حرف‌های عاشقانه قشنگی می‌زد

وقتی عقربه‌های ساعت دیواری شعبه 264 دادگاه خانواده یازده صبح را نشان می‌دادند، نوبت رسیدگی به پرونده «نیکا» رسید. آنگاه زن جوانی همراه خواهر کوچکترش وارد دادگاه شد. هردو لباس‌های ساده‌ای برتن داشته و آرام و متین بودند. قاضی «غلامرضا گل آور» پرونده زیر دستش را باز کرد و بعد از چند لحظه گفت:«دخترم، دادخواست طلاق ارائه کرده ای. اما چرا همسرت در دادگاه نیست؟»

نیکا جواب داد: «در حال حاضر شوهرم پشت میله‌های زندان است. یعنی خودم زندانی‌اش کرده‌ام…»

قاضی برای آنکه زن را به آرامش دعوت کند با لبخند گفت:«مگر چه کار کرده بود؟»

زن روی صندلی‌اش جا به جا شد و گفت:«قصه‌اش دراز است. همه چیز از روزی شروع شد که پدر و مادرمان بر اثر نشت گاز فوت کردند…»

نیکا به خواهرش نگاهی انداخت، بغض کرد و همان‌طورکه آه بلندی کشید گفت: «پدرمان تاجر بزرگی بود و مال و ثروت زیادی داشت. اما هر کدام از ما در یک کشور مشغول کار و تحصیل بودیم. من در هند تحصیل می‌کردم، یکی از خواهرانم در فرانسه و خواهر و برادر دیگرم در ایتالیا. یک شب که در تهران باد وطوفان شدیدی شده بود متاسفانه دودکش بخاری گازی خانه ویلایی‌مان را از جا کنده بود.

دو روز بعد هم یکی از بستگان نزدیک اجساد پدر و مادرمان را در خانه پیدا کرد. با اطلاع از مرگ پدر و مادرمان، همگی به ایران برگشتیم. همه فامیل و آشناها برای تسلیت و سرسلامتی آمدند و رفتند. اما پسر جوان یکی از فامیل‌های دور به هر بهانه‌ای کمک‌مان می‌کرد و خیلی زود به ما نزدیک شد. اسمش شهریار است. می‌گفت 15 سال مقیم امریکا بوده و دکترا دارد. خیلی خوش برخورد و شیک پوش بود و زبان چرب و نرمی هم داشت. در آن روزها که هم غمگین بودم و هم برای دانشگاه دلتنگی می‌کردم توانست با چرب زبانی‌هایش مرا به خودش جذب کند.

کارهای انحصار وراثت باعث شده بود ماه‌ها در تهران بمانم. مدتی از دوستی ما گذشت تا اینکه تصمیم گرفتم برگردم و به تحصیلاتم ادامه دهم. اما شهریار از من خواستگاری کرد. احساس می‌کردم نیازی به مال پدری‌ام ندارد و فقط به‌خاطر خودم ابراز علاقه می‌کند. هنوز سالگرد پدر و مادرم نرسیده بود که سر سفره عقد نشستیم و با مهریه یک سفر زیارتی نامش به‌عنوان همسر در شناسنامه‌ام ثبت شد.»

نیکا لحظه‌ای سکوت کرد، با پشت ناخنش نم اشک چشم‌هایش را گرفت و ادامه داد: «البته ناگفته نماند که بدبختی من هم از همان روز شروع شد. اصرار می‌کرد که تا زمان گرفتن اجازه اقامت امریکا، در خانه پدری‌ام زندگی کنیم، اما خیلی زود فهمیدم که نه تنها در امریکا خانه و زندگی ندارد بلکه با مدرک دیپلم در رستوران‌های لس آنجلس ظرفشویی کرده است.

وقتی هم به او اعتراض کردم وگفتم که همه چیز را درباره‌اش می‌دانم دعوا راه انداخت و کتکم زد. وقتی به پلیس شکایت کردم فهمیدم سابقه دار هم هست و قبلاً به جرم حمل اسلحه، خرید و فروش مواد روانگردان و جعل عنوان به زندان افتاده است. حتی در امریکا هم خلافکاری کرده و از آنجا اخراج شده بود. دیگر نمی‌توانستم تحملش کنم. بدجوری رو دست خورده بودم. به‌همین خاطر وقتی از شهریار خواستم طلاق بگیرم 200 میلیون تومان پول درخواست کرد.

من هم عصبانی شدم و از خانه پدرم بیرونش انداختم. همان موقع بود که فهمیدم باردارم. او هم علیه من پرونده‌سازی کرد و تهمت رابطه نامشروع به من زد. اما با آزمایش «دی ان ای» ثابت شد که از خودش باردار هستم. به‌هر‌حال به‌خاطر بچه سعی کردم کوتاه بیایم، اما در خانه حبسم کرد و با سرقت مدارک و اسناد ملکی‌ام فرار کرد. وقتی که ماجرا را به فامیل‌ها اطلاع دادم معلوم شد چند تخته فرش نفیس و کتاب‌های نسخ خطی تاریخی را دزدیده است. بعد از آن خواهر کوچک‌ترم به کمکم آمد و توانستیم با هزار بدبختی پیدایش کنیم. وقتی دستگیر شد همه چیزهایی را که سرقت کرده بود ، پیدا کردند و به زندان افتاد. حالا چند ماه است که همدیگر را ندیده‌ایم و او هم کاری برای جبران گذشته نکرده است.

در این یک سال که از ازدواجمان گذشته جز تلخی و رنج و کلاهبرداری چیزی از این آدم ندیده‌ام» و…قاضی دستی بر چانه خود کشید و رو به زن جوان گفت:« ان‌شاءالله که خیر است… شما باید برای تکمیل پرونده دو داور معرفی کنید که رای و نظر آنها به دادگاه ارائه شود و سپس در مورد خواسته شما تصمیم خواهم گرفت.»آنگاه از نیکا خواست تا زیر برگه اظهاراتش را امضا کند. زن جوان برگه‌ها را امضا کرد و قبل از اینکه از دادگاه خارج شود، قاضی پرسید:« راستی، شما که خانم عاقل و تحصیلکرده‌ای هستید، چطور شد قبل از ازدواج تحقیق کافی نکردید؟»

نیکا جواب داد:« با اینکه 15 سال از من بزرگتر بود، اما حرف‌های عاشقانه قشنگی می‌زد و فکر می‌کردم واقعاً دوستم دارد، اما افسوس که فریب خوردم، چراکه عشقی در کار نبود. همه‌اش خیال بود.» این جمله‌ها را گفت و با خواهرش از دادگاه بیرون رفتند.